In het tijdperk van singles downloaden, herontdekt Jeff Harford het album...
Slechts weinigen van ons zouden een persoonlijk onderwerp als de analyse van onze persoonlijke neuroses omzetten in een zeer publiekelijk, zeer uitgesproken uiting van pijn. Maar aan de andere kant hebben weinigen van ons dat wat John Lennon had.
Aan het eind van 1970was Lennon verzekerd van een vast publiek, dat begerig luisterde naar wat hij te zeggen had na het uiteenvallen van the Beatles.
Wat ze ook verwachtten, het was vast niet de ongecontroleerde therapiesessie die hij afleverde.
John Lennon/Plastic Ono Band (tegelijk opgenomen en uitgegeven met Yoko Ono's solodebuut Yoko Ono/ Plastic Ono Band) documenteert Lennon's louterende bevrijding van de ellende uit zijn jeugd en ongewenste last als volwassene.
Na vier maanden Primaltherapie bij Arthur Janov bevrijdt hij zichzelf van onderdrukte reacties op de onverwachte dood van zijn moeder en het verlaten zijn door zijn vader, en vertelt hij de waarheid over zijn desillusie over een flink aantal religies, idolen, mantra's en mythen waar hij ingedoken was of aan blootgesteld was.
Twee maal, op het openingsnummer 'Mother' en op het rockende 'Well Well Well', schreeuwt Lennon een aantal keer uit volle borst. Dit lijkt hij te doen om Janov's theorieën over het verwerken van trauma's door ze te herleven uit te testen.
Trouw aan de niet aflatende weergave van geloofwaar Fab Four fans hem voor hadden vervolgd, bevestigt Lennon ook zijn liefde voor Ono.
Op 'God', de track waarin hij een lijst opnoemt van dingen waar hij niet meer in gelooft (o.a. I Ching, de Bijbel, the Beatles), zegt hij simpelweg: ‘I just believe in Yoko and me/That's reality’ en daarna legt hij verder uit dat de droom over is.
(Bron: odt.co.nz - NZ)
(Vert.: Ruby Van Den Bergh)
