r e c e n s i e : The Analogues – Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band

Weinig bands hebben zo geprofiteerd van mond-op-mondreclame onder Beatlesfans als The Analogues, de Nederlandse formatie die zoveel respect wist af te dwingen met hun eerste theatertournee. Tijdens die eerste tournee werd het album Magical Mystery Tour integraal gespeeld, aangevuld met overwegend nummers die The Beatles zelf nooit live speelden. 

Dat respect werd niet afgedwongen met een imitatie van The Beatles. Spoileralert: wie naar The Analogues komt in de hoop om een bandje in Beatlespakken te zien die in nep-Liverpools accent The Beatles nadoen kan beter thuisblijven. The Analogues zijn niet met z’n vieren en lijken fysiek in geen enkel opzicht op het origineel. Maar wat The Analogues uniek maakt is het feit dat er zo veel mogelijk identieke instrumenten worden gebruikt als op de originele Beatlesalbums en dat de band wordt aangevuld met een echte strijkers- en blazerssectie. En – ook niet helemaal onbelangrijk – dat de musici hun sporen ruimschoots hebben verdiend en daardoor uitstekend spelen.

En zo is de aanblik op het podium al voordat er een noot gespeeld wordt al indrukwekkend. Een ware schatkamer aan instrumenten, waaraan voor deze tour zelfs een echte mellotron toegevoegd werd. 

Tijdens de tweede tournee is gekozen om Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band integraal te spelen. Het publiek wordt echter eerst opgewarmd met een aantal andere nummers. Zo horen we hits als de opener Something en We Can Work It Out, maar komen er ook nummers langs die niet vaak op het repertoire van coverbands staan. The Continuing Story Of Bungalow Bill is een van de obscuurdere Beatlessongs maar het aanstekelijke enthousiasme van The Analogues maakt dit tot een van de eerste verrassingen van de avond. En er zouden er, nog voordat de band toekomt aan Peppers, meer volgen. Het met louter strijkers uitgevoerde Eleanor Rigby bijvoorbeeld. 

Na een introductie op film door Geoff Emerick, de technicus van The Beatles is het tijd voor Sgt. Peppers. De verwachtingen zijn hooggespannen, want met 400 studio uren (ter vergelijking: het eerste album werd in 1 dag opgenomen) was het Beatlesalbum destijds baanbrekend. Een album dat onmogelijk live gespeeld kon worden. Daartoe was ook geen noodzaak meer omdat The Beatles al gestopt waren met het geven van optredens. Maar kan een band als The Analogues dat dan wel?

Over het antwoord kunnen we kort zijn. Ja. Vergezeld door een prachtige projectie wordt elk nummer tot in de puntjes neergezet. Of het nu de rockende opener is of juist het georkestreerde She’s leaving home, elke nuance in de muziek wordt gebracht. Natuurlijk werd er af en toe een beetje gesmokkeld. Het orkest in A Day In The Life is live niet door 4 strijkers en 4 blazers na te doen. Maar Ook The Beatles lieten het veertigkoppig orkest vier keer overdubben. Diezelfde truc – opgenomen in de Abbey Road Studios - permiteerde de Analogues zich ook. En als The Beatles het geluid van Being For The Benefit Of Mr. Kite verrijkte met verknipte tapes van draaiorgels, waarom zou dat dan nu ook niet mogen? John Lennon gaf producer George Martin de instructie dat het moest klinken “alsof je het zaagsel op de grond moest ruiken”. Feit is dat bij de uitvoering door The Analogues een perfecte circussfeer werd neergezet. En  tegen mijn verwachting in werd (mijn persoonlijke favoriet van het album) Within You, Without You op een echte sitar, tabla en dilruba gespeeld. Hier en daar wellicht wat twijfelend maar dat maakte de uitvoering juist spannend en adembenemend. 

Na Sgt Peppers werden nog een aantal songs gespeeld, waarbij het publiek massaal de stoelen verliet om mee te dansen. Met Hey Jude en een dampende uitvoering van de B-kant van de single, Revolution werd het publiek naar huis gestuurd. 

The Analogues treden nog tot en met maart volgend jaar op in de Nederlandse theaters. Voor meer informatie: www.theanalogues.net

Ron Bulters (voorstelling gezien op 2 november in Amstelveen)