Dat onvergetelijke titel nummer ? John Lennon krabbelde het op de achterkant van een verjaardag’s kaart aan zijn zoon. De beroemde trein scene ? Gepikt van een echt gebeurd Beatle avontuur. Een kort stukje uit een nieuw boek over de iconische film die de Fab Four vastlegden in hun hoogtij dagen….
Geen enkel bijvoeglijk naamwoord kan goed overbrengen hoe groots de Beatles al waren op 16 oktober 1963, toen regisseur Richard Lester hen zag aankomen bij het London’s Playhouse theater en hen vriendelijk door een koortsachtige menigte van jongens, gillende meisjes, journalisten, fotografen en nieuws crews zag worstelen.
Binnen, zag hij hen met veel humor omgaan met een ingezette BBC radio regisseur en andere luidruchtige aandacht trekkerij, lovend , puur en zonder een greintje pretentie. Deze jongens, dacht hij, zijn zichzelf.
Film interesseerde de Beatles altijd al, en Lester was bij de auditie om hun eerste film te doen. “ Er is ons geadviseerd om elkaar te besnuffelen, zoals honden doen, om te kijken of we met elkaar om konden, ‘herinnert Lester zich. ‘Wat daaruit kwam was dat we allemaal wisten wat voor film we niet wilden maken.’
‘A Hard Day’s Night’ was hun eerste film om een enkele reden: ze zeiden nee tegen een stuk of vijf anderen. Verzoeken kwamen vanaf februari of maart 1963 binnen en ze werden allemaal afgewezen. Zoals Lennon verklaarde in Melody Maker van juni 1963, ‘We kiezen ervoor om te wachten tot we een film vinden met een goed verhaal wat de aandacht vasthoudt. Anders doet het ons meer kwaad dan goed.’
Twee jaar eerder in Liverpool, waren de Beatles gek op Lester’s surrealistische film ‘The Running, Jumping And Standing Still Film’, met Peter Sellers, Spike Milligan en nog een paar komedianten. Ze zagen er een voorfilmpje van in de Tatler bioscoop, nog in hun zwarte leren pakken na hun lunch optredens in de Cavern. Het was Beatles humor van voor tot achter.
Lester’s visie was dat de film een overdreven dag uit het leven van de Beatles moest worden – ze moesten functioneren in het oog van een orkaan, menigtes, waar ze ook kwamen. Lester wist ook dat de film moest laten zien hoe buitengewoon hecht de band was, als echte broers — een viertal met uitgesproken persoonlijkheden die dicht bij elkaar bleven en buitenstaanders weerden.
De schrijver Alun Owen bracht drie dagen door met de Beatles op tournee begin november. De band vermaakte hem met grappige situaties die ze hadden meegemaakt. Een vond plaats in een trein en het begon toen een zakenman van middelbare leeftijd de deur van hun coupé opende en hen toe snauwde, ‘Wat doen jullie in de eerste klas ?’Het Beatles verhaal gaf Owen de openings dialoog scene.
Zes jaar later, een nabeschouwing, klaagde John Lennon dat de karakterisering in de film van de vier Beatles een verkeerde impressie gaf van wie ze echt waren.
George werd geportretteerd als iemand die zuinig met geld omging, John als de cynische wijsneus en leider, Paul als de pleaser, en deze drie spanden samen tegen Ringo. Zo simpel als deze portretten waren, zaten ze niet erg ver van de werkelijkheid.
Lester filmde in de grauwe straten van Londen, om de realiteit te benaderen, maar de energie zat er non-stop van de begin scene af in. De regisseur dacht dat de Beatles zich op hun gemak zouden voelen voor de camera, maar dat wist hij niet zeker. Konden ze met tekst overweg ? Konden ze zichzelf zijn wanneer hij ‘action!’ riep. Het antwoord was ja en ja.
Het zwaarste gewicht werd gedragen door Ringo, wiens tijdelijke desertie van John, Paul en George een centraal punt in de verhaallijn werd. Owen schreef enkele solo scene’s voor hem zonder te weten of deze 23 jarige uit Liverpool het talent en karakter had om dit te dragen. Dat had hij, zelfs met een kater na een avondje doorzakken.
Het hectische leven van de band ging door: de Beatles bleven nummer 1 hits de wereld insturen terwijl ze op radio en TV verschenen tegen de tijd dat de film uitkwam.
Daarom was ‘A Hard Day’s Night’ de perfecte titel. Het sloeg nergens en overal op. Ringo had de handigheid om zich uit te laten met verhaspelingen die toch zijn mening goed weergaven en deze na een lange dag werken tot in de late uurtjes was er een van.
Dit gaf John en/of Paul de lastige opdracht om hier een titelsong van te schrijven. John pakte dit op — hij schreef het op een avond, krabbelde de woorden op de achterkant van een verjaardag’s kaart van een fan voor zijn 1 jarige zoon Julian, en de Beatles namen het 24 uur later op. Lester was dolblij om het uit ’t niets knallende begin akkoord te gebruiken als uit het niets knallende begin van de film.
De wereld premiere van A Hard Day’s Night vond plaats in het London Pavilion, precies zeven jaar nadat de scholieren John Lennon en Paul McCartney elkaar ontmoetten. Nu, meer dan 50 jaar later, is A Hard Day’s Night nog steeds geweldig, de humor van de Beatles laat je nog steeds hard lachen en hun aanstekelijke muziek laat je nog steeds meezingen en dansen. De film is een blijvertje, zoals alles wat de Beatles deden.
‘A Hard Day’s Night: A Private Archive’ door Mark Lewisohn is uitgebracht door Phaidon – prijs £79,95 (119 euro). Voordeel prijs tot 25 september 25 korting. Reserveringen kan oa bij mailbookshop.co.uk (geen verzendkosten bij bestellingen boven de £15).
(Bron dailymail.co.uk)
(Vert: Trix van Twist)
