Paul McCartney slaagde erin de weide van Werchter piepklein te maken. Jawel, door iedereen 'Hey Jude’ en 'Ob-La-Di, Ob-La-Da’ te laten meebrullen maar - vooral - door een knusse, hartverwarmende set te spelen.
Macca hield zich ver van spierballengerol en het soort loeiende power waarmee de doorsnee festivalact in de regel uitpakt. Geen blazende volumes, geen op- en neerstuiterende dynamiek, geen agressieve performance of egotrip, laat staan valse bescheidenheid.
De ex-Beatle pakte simpelweg uit met goeie songs. Met liedjes, zowaar. Heuse klassiekers die door haast iedereen op de weide werden meegezongen.
Je kreeg het gevoel dat veel mensen op dit moment hadden gewacht. De gelukzaligheid op de gezichten om ons heen toen McCartney en zijn band 'A hard day’s night’ inzetten, sprak boekdelen. Of 'Can’t buy me love’ en 'We can work it out', 'Love me do' en het olijke 'Lady Madonna', met Macca aan de ragtimepiano en met de klaterende zangharmonie van zijn muzikanten.
De krasse rock-'n-rollknar fietste schijnbaar achteloos door zijn oeuvre, goedgemutst en energiek. Ja, okee, zijn stem kraakte en schokte wat en die hoge noten waren niet altijd even zuiver, maar weet u wat: we bellen u op als u 74 wordt en dan mag u eens een liedje voor ons zingen. Eens kijken hoe soepel dat klinkt.
Macca schonk het Werchterpubliek zoveel dat alleen zeurpieten over de schoonheidsfoutjes struikelen. We kregen de hits van Wings (‚Band on the run’ en ‚Live & let die’, begeleid door vuurwerk en vlammen), een stokoude song van The Quarrymen (de proto-Beatles, zeg maar) en een verkillend mooi ‚Blackbird’ waarna McCartney zich vrolijk maakte over de bonkende beats in de verte, afkomstig van drum-'n-bassact Sigma. "Ach, dat gebeurt altijd op festivals", zei McCartney met de glimlach. "Vooral als je een akoestisch liedje speelt. Nu ja, beschouw het als een mash-up."
Er was het ruige 'Let me roll it’, waarmee hij eer betuigde aan de gevallen gitaarhelden Jimi Hendrix en Scotty Moore. Er was het bloedmooie, sentimentele 'My Valentine’, geschreven "voor min frauw" (in zijn beste Nederlands) Nancy, die blijkbaar was meegereisd. 'Maybe I’m amazed', schreef hij dan weer voor Linda McCartney.
Hij mijmerde over John Lennon ("We all love John") en George Harrison ("een uitstekend ukelelespeler") en verklapte dat 'Something' het favoriete Beatlesnummer van Frank Sinatra was.
Onze favoriet? 'Eleanor Rigby' met de fantastische harmonie van de muzikanten en de kippenvelverwekkende samenzang van het publiek
'Fourfiveseconds', bekend in de versie met Rihanna en Kanye West, werd omgeturnd tot een zompige bluesrockversie. Verrassend.
Onze favoriet? 'Eleanor Rigby' met de fantastische harmonie van de muzikanten en de kippenvelverwekkende samenzang van het publiek: "All the lonely people / Where do they all belong?"
Waar horen we thuis? Geen idee, maar donderdagnacht was het sowieso dicht bij Paul.
(Bron: De Morgen)
