Voordat The Beatles op tournee gingen in Duitsland in juni 1966 was het land nog niet in de ban van 'Beatlemania'. Ze doken het land in voor zes korte shows - en de hype rondom de Engelse muzikanten bleek besmettelijk.
De Fab Four arriveerde in juni 1966 in Duitsland, dankzij het Duitse jeugdtijdschrift 'Bravo'. Het was hun eerste bezoek sinds 1962 en deze keer werden niet alleen de fans besmet met Beatlemania, maar ook de media, die lange tijd het opkomen van de 'vier koorknapen uit Liverpool' met meer achterdochtigheid dan nieuwsgierigheid hadden gevolgd. Toch was er een stukje fascinatie. En die mix bepaalde de manier waarop het drie dagen durende bezoek van de band aan Duitsland werd ontvangen: met massahysterie door het gehele land. Beatlemania was gearriveerd.
Het was niet langer mogelijk om de massa's langharige tieners te negeren. Zij kwamen uit het muffe naoorlogse Duitsland en werden als gekken gezien. Kranten interviewden psychologen om zo het bizarre gedrag van deze jongeren in kaart te brengen en om hun lezers te verzekeren dat ze niet als een gevaar voor de maatschappij gezien moesten worden.
De angst voor rellen bleek ongegrond. Maar in de ogen van veel mensen waren de massa's gillende tieners - de meesten van hen meisjes in minirokken - eng genoeg. Ze wachtten The Beatles gillend op bij het vliegveld van Munchen. Ze bestormden gillend het hotel. Ze gingen gillend naar concerten.
De media zaten boven op elke stap die de Fab Four maakte. Het dagelijkse sensatieblaadje 'Munchener Abendzeitung' beweerde de vier heren te hebben gezien in hun hotel, terwijl ze naar muziek luisterden en thee met melk en citroen dronken. Later die avond vond een pool party plaats op het dak van hotel, special voor The Beatles. Terwijl Paul in het zwembad zwom, drunken de anderen liever whiskey.
Tevens werd het ontbijt van The Beatles in detail beschreven: "The Beatles slapen veel, eten eenvoudige maaltijden en zijn zware drinkers," schreef de 'Mittag', een dagblad uit de region Ruhr. "Hun ontbijt bestaat uit thee met melk en conflakes. Paul en Ringo aten gebakken eieren met bacon, terwijl George en John steak en salade aten. De ober bracht hen zes flessen cola, drie flessen whiskey, twee flessen wijn en 36 flessen Seven-Up." De fans absorbeerden werkelijk elk detail, dus mag aangenomen worden dat de media zeer inventief enkele sappige details toevoegde.
Lawaai, oproer en geschreeuw
Na twee concerten in Munchen, reisde de Fab Four naar Essen om nog twee concerten te geven. Daarna namen ze de trein naar Hamburg. Volgens geruchten hebben ze daar niet geslapen, maar alleen gefeest.
De fans maakten veel lawaai en vielen her en der flauw. Ze kregen ook veel aandacht. Maar het zou nog erger worden. Tijdens het tweede concert van The Beatles in Hamburg kwamen 'rowdies' samen in de straten. Ze gooiden ramen in en beschadigden auto's. De kranten hadden duidelijk een probleem met het onderscheid tussen 'rowdies' en fans want voor velen waren de evenementen in de concerthallen het werk van de duivel.
Meisjes zouden hun kleren hebben uitgetrokken en anderen zouden een psychologische behandeling nodig hebben voor het geschreeuw. Het dagblad 'Kolnische Rundschau' uit Keulen schreef over twee jongens die weggedragen werden nadat ze waren flauwgevallen van extase.
Tickets kostten ongeveer 15 DM (7 Euro), wat in die tijd veel geld was.
En als dat geluid! Toen The Beatles hun oude 100-watt amplifiers hadden ingeruild voor 150-watts, was men bang dat concertgangers permanente gehoorschade zouden oplopen; anderen waren bang voor de veiligheid van de dakconstructie in de concerthal. Toen kon niemand zich voorstellen dat Deep Purple slechts tien jaar later 10.000-watt amplifiers zou gebruiken.
Laat de kinderen toch plezier hebben
Na drie dagen vertrokken The Beatles naar Japan en de Duitse media zuchtten opgelucht. Beatlemania was afgenomen en de totale hysterie was voorbij. De hotels waren blij om te zien dat het meubilair nog intact was, op 9 kapotte stoelen in Hamburg na. Acteur Harald Leipnitz, destijds erg populair, schreef in een column: "Hun haar mag dan lang zijn, het is netjes gekamd. Hun shirts zijn wat extravagant, maar schoon. Ik vind The Beatles leuk."
Leipnitz eindigde zijn verhaal met herinneringen voor de oudere Duitsers aan hun verleden: "Wij volwassenen hebben in een tijdperk van fatale politiek hysterie geleefd en we zouden wat meer tolerant moeten zijn naar jonge mensen die enthousiast zijn over vrij ongevaarlijke dingen."
(Bron: dw.com)
(Vert: Ellen Clement)
