Paaszaterdag kunnen Beatlesliefhebbers weer hun hart ophalen tijdens de Beat Meet in het Best Western City Hotel aan de Lange Mare 43 in Leiden.

Op deze Beatles beurs kunnen fans, liefhebbers en verzamelaars lekker snuffelen tussen de duizenden LP's, singletjes, CD's, DVD's, boeken, bladen,video's en memorabilia die te kijk, te koop of te ruil zijn.

En dat niet alleen: Barry Finch, een van de leden van het kunstenaarscollectief The Fool zal ook langskomen en geinterviewd worden. 

Hoe zat dat ook al weer met The Fool?

The Fool bestond naast Barry Finch uit Simon Posthuma (de vader van Douwe Bob), Josje Leeger en Marijke Kooger. Het waren de enige Nederlanders (Barry was Brits) die een intense samenwerking kregen met The Beatles. Zo ontwierpen ze een hoes voor Sgt. Peppers, die overigens afgekeurd werd, ze moesten genoegen nemen met de binnenhoes. Daarnaast beschilderde ze auto’s, meubels en gitaren en ontwierpen ze kleren voor The Beatles. Onder andere de kleding in de clip van All You Need is Love. Maar het beroemdst (met The Beatles dan) werden ze door de kleding die ze ontworpen voor de Apple Boutique en de prachtige muurschildering op de muur van de winkel die helaas door klachten uit de buurt niet lang zichtbaar was.

Niet alleen voor The Beatles ontwierpen ze: ook de prachtige hoes van Picknick van Boudewijn de Groot en Evolution van The Hollies was van hun hand. 

En zou ook de basis zijn voor de vriendschap tussen in ieder geval Simon Posthuma en Graham Nash, die tot op heden voortduurt, zij het dat Simon Posthuma door een te ruig leven weinig meer weet. Het was ook Graham Nash die met de Fool de studio in dook voor een merkwaardig album. Het verkocht niet heel denderend en is op LP een echt collectors item. Een beetje psychedelische folk

Graham Nash zou later ook nog in de studio duiken met Simon en Marijke en die scoorden zo waar nog een hit met I saw You in Nederland. Maar van The Fool de albumopener Fly.

Hier in Nederland kennen de meeste mensen ze alleen nog maar van de hit I want you to want me, ook hadden ze nog een paar hitjes, maar in Amerika zijn ze nog steeds populair: Cheap Trick. Ze werden zelfs geproduceerd door Beatlesproducer George Martin en ze speelden ooit integraal Sgt Peppers. Maar is nog een directere link met The Beatles: ze speelden in 1980 met John Lennon. Althans, gitarist Rick Nielsen en drummer Bun E. Carlos. Ze waren op voorspraak van producer Jack Douglas naar de studio gekomen (op 12 augustus 1980) om Lennon te begeleiden op I’m Losing You. Een nummer dat al in 1978 als Strangers Room werd opgenomen, maar in 1980 herschreven werd. Er wordt vaak gesuggereerd dat Lennon en Ono in 1980 wat huwelijksproblemen hadden, waarna Lennon I’m Losing You schreef. Lennon klinkt gemeend fel onder de heavy begeleiding van de mannen van Cheap Trick. Toch werden de opnamen niet gebruikt. Over het waarom bestaan vele verhalen. De bekendste is dat Yoko Ono het tegenhield omdat ze bang was dat Cheap Trick op de populariteit van Lennon zou teren. Dat lijkt onzin want Cheap Trick was toen al een zeer succesvolle band. Een andere reden zou kunnen zijn dat het management van Cheap Trick hogere royalties wilde. Maar het zou ook kunnen dat het nummer qua stijl wat uit de toon viel met de rest van de wat gemoederlijkere nummers van Lennon. Hoe dan ook: pas in 1998 werd de opname op de box Anthology van Lennon officieel uitgebracht, met een nieuwe solo van Nielsen. Er werd zelfs een videoclip opgenomen.

Wij keren echter terug naar de originele tapes. De eerste take welteverstaan.

De combinatie John Lennon en Jezus stond een aantal keren garant voor controverse. De eerste keer gebeurde dat in 1966 toen Lennon opmerkte: "Het christendom zal krimpen en verdwijnen. Daar hoef ik niet over te discussiëren. Wij zijn populairder dan Jezus op dit moment. ". In Amerika werd deze opmerking niet bepaald enthousiast ontvangen, hoewel Lennon niet gek ver naast de waarheid zat. In het zuiden van de Verenigde Staten werden massaal Beatlesplaten verbrand en de Ku Klux Klan dreigde Lennon te vermoorden. Lennon moest publiekelijk door het stof kruipen om zijn excuses aan te bieden.

Je zou denken dat Lennon wat voorzichtiger zou worden, maar in 1967, toen alle Beatles personen voor op de hoes van Pepper's mochten aandragen kwam Lennon met Jezus en Hitler. Jezus kwam bij voorbaat al niet bij de platenmaatschappij niet door de censuur. Een foto van Hitler stond wel klaar voor de hoes maar werd op het allerlaatste moment niet in de collage opgenomen (net als Ghandi overigens, maar uiteraard om andere redenen).

En dat terwijl ze Jezus om toestemming hadden kunnen vragen want op de avond dat de band Fixing a Hole opnam belde er iemand aan bij McCartney, die vertelde dat hij Jezus Christus was. McCartney, die naar eigen zeggen niet het risico wilde lopen de Messias te schofferen als ie de waarheid sprak liet hem binnen voor een kop thee en nam hem mee naar de sessies op voorwaarde dat hij stil in een hoekje zou blijven zitten. McCartney voegde er later droog aan toe dat hij daarna nooit meer iets van hem had vernomen.

In 1969 namen Lennon en McCartney met z'n tweeën het nummer The Ballad of John and Yoko op en daarop zong Lennon veelvuldig Christ, you know it easy, zonder dat het al te veel aanstoot gaf. Met uitzondering dan van Nieuw Zeeland waar het woord keurig iedere keer weggepoetst is in de mix.

Er wordt vaak met de term “supergroep” gestrooid. En 9 van de 10 keer wordt de verwachting niet ingelost. Maar met The Traveling Wilburys liep het anders. Hoe zat het ook al weer?

George Harrison had een B-kantje nodig voor het singletje This is love van zijn succesvolle comeback plaat Cloud Nine. Harrison ging uit eten met zijn producer Jeff Lynne en Roy Orbison. Daar werd de suggestie gedaan dat ze wel een nummer konden doen in de studio van Bob Dylan. Onderweg werd er een gitaar opgehaald bij Tom Petty, waarna ze met zijn allen naar Dylan gingen. Iemand vroeg hoe het nummer moest gaan heten. Harrison keek rond, zag een verhuisdoos met de woorden Handle with Care en riep dat dat de titel moest worden. Terwijl Bob Dylan kip op de barbecue gooide begonnen de heren aan de song te werken. Omdat Harrison de kans niet wilde laten lopen Orbison een paar regels te laten zingen werden er ook een paar regels voor hem in gegooid. Uiteindelijk werd het een groepsproject en de directeur van de platenmaatschappij van Harrison vond het nummer te goed voor een B-kantje. 

Uiteindelijk resulteerde dat in de plaat Traveling Wilburys vol. 1. Een heerlijke pretentieloze plaat waarin de lol van het samen muziek maken voorop stond. Zowel de single als het album waren een groot succes en ook Roy Orbison kon daardoor na jaren weer een succesvolle solopaat maken. Het succes was voor Roy Orbison van korte duur. Terwijl zijn nummer You Got it een grote hit was geworden en voordat de tweede single van The Wilburys uit kwam – toepasselijk The End of the Line – overleed hij plotseling op 6 december 1988. Daarmee kwam er niets meer terecht van een tour van de Wilbury (een zelfde lot trof Lennon toen hij op 8 december 1980 werd vermoord overigens). Er kwam nog wel een tweede album, vooral op aandringen van Bob Dylan. Vol 3. (Vol 2. bestaat niet!) maar zonder Orbison was het niet meer helemaal zo magisch als het eerste album.

Onder de fans circuleerde al jaren een outtake, Maxine. En de fans koesterden hun origele album ook, want ze waren lang niet verkrijgbaar. Inmiddels zijn ze weer in een boxje uitgebracht en daarop vinden we als bonus ook Maxine. En zelfs de onuitgebrachte nummers van de Wilburys zijn leuk!