“Let It Be “(1970) is een documentaire onder regie van Michael Lindsay-Hogg, daarvoor regisseur van het TV-programma Ready Steady Go!,werd geproduceerd door Neil Aspinall, de vroegere roadmanager van The Beatles en gepresenteerd door Apple. In de film spelen John, Paul, George en Ringo, met als gasten Yoko Ono, Billy Preston, Heather Eastman, George Martin, Linda Eastman en Mal Evans. Distributie United Artists. 88 minuten.
De laatste film in het contract tussen The Beatles en United Artists begon als een repetitie voor hun terugkeer naar het concertpodium na drie jaren vol gebeurtenissen en eindigde als een schrale troostprijs voor fans na de ontbinding van de groep.
Na de persoonlijke botsingen die ontstonden tijdens de opnames van het White Album kwam Paul met een schema dat The Beatles moest terugbrengen naar hun oorspronkelijke staat van samenwerking en kameraadschap: de band zou gaan repeteren voor een aantal concerten met allemaal nieuw materiaal in plaats van de beproefde hits en die repetities zouden op film vastgelegd worden voor een TV-documentaire. De concerten zouden de inleiding vormen voor een grote finale, het liefst op een exotische locatie zoals een Tunesisch amphitheater in de Saharawoestijn tijdens zonsopgang, of midden op de oceaan op een cruiseschip. Dit hoogtepunt zou worden gefilmd en voor bisoscooprelease bestemd zijn en opgenomen worden als het volgende Beatle-album. De plaat zou vergezeld gaan van een boek met foto’s uit de TV- en speelfilm. Paul wilde het liefst dat de plaat, het boek, de TV-special en de film tegelijkertijd zouden verschijnen – een dramatische krachttoer van The Beatles, de onbetwiste trendsetters in muziek, haarstijl, kleding en politieke mening.
Paul boekte de spelonkachtige Twickenham Film Studio’s voor de eerste twee weken van januari 1969, riep The Beatles bij elkaar en huurde een filmploeg. Twickenham bleek echter tochtig, onpersoonlijk en weinig inspirerend, speciaal omdat de camera’s van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat over de schouders van de groepsleden mee gluurde. De andere Beatles wisten helemaal niet of ze het gedoe van zo’n tour wel weer wilden; ze wisten zelfs niet of ze überhaupt wel wilden optreden. Ze konden niet beslissen of ze oud materiaal moesten spelen, of nieuwe nummers zouden maken. Er werd ruzie gemaakt; op een bepaald moment vertrok George. Na een paar dagen kwam hij weer terug.
Geconfronteerd met groeiend verzet ging Paul ermee akkoord om de tour in te krimpen tot één enkel concert en uiteindelijk tot een onvoorbereid optreden buiten op het dak van het Apple-kantoor. Om de plaat te kunnen opnemen verplaatsten The Beatles de productie naar hun haastig in elkaar gezette eigen studio in de kelder. De TV-documentaire en concertfilm, uiteindelijk dus een eenvoudige cenema-vérité-speelfilm, zorgden nu voor een handige manier om aan de verplichting die The Beatles ten opzichte van United Artists hadden, om een opvolger voor A Hard Day’s Night en Help! te maken, te voldoen.
In een maand tijd brachten The Beatles zesennegentig uur film voort, waarvan regisseur Michael Lindsay-Hogg een documentaire moest zien te maken die de gebeurtenissen weergaf. (Ondertussen zaten George Martin en technicus Glyn Johns met zesennegentig uur mono-geluidsband en meer dan dertig uur meersporenband, waarop take na take van de nummers die op het Let It Be-album zouden verschijnen.)
De film van Lindsay-Hogg was slechts ten dele succesvol. Ondanks een aantal interessante momenten – de kwaadheid van George, het optreden op het dak, de jamsessie van The Beatles en Billy preston in de kelder van Apple – wordt het belang van januari 1969 in de film niet duidelijk.
Hoe dan ook, het is wel een stuk van de puzzel die, wanneer eenmaal in elkaar gezet, een uniek beeld geeft van de privé-wereld van The Beatles en die een mogelijkheid biedt om grote kunstenaars aan het werk te zien, zoals die zijn weerga misschien wel nergens kent. Wanneer de officiële film, plaat en boek gecombineerd worden met de overblijfselen van de film en de opnames die her en der opgedoken zijn als bootleg, is het beeld zo duidelijk als maar zijn kan: vier buitengewoon getalenteerde, wanhopig ambitieuze en uiterst vermoeide kunstenaars die de grens hebben bereikt van een historische samenwerking en nu als individuen verder moeten.
Let It Be werd uiterst matig ontvangen door zowel de fans als door de pers. Hij won echter wel een Academy Award ( = de Oscar in de muziekwereld ) in 1970 voor de beste oorspronkelijke nummers.
Op het dak van Apple spelen The Beatles ‘Get Back’, ‘Don’t Let Me Down’, ‘I’ve Got A Feeling’, ‘One After 909’en ‘Dig A Pony’.
In de studio, tijdens een jamsessie of tijdens een serieuze repetitie, spelen The Beatles ‘Piano Theme’(McCartney), ‘Don’t Let Me Down’, ‘Maxwell’s Silver Hammer’, ‘Two Od Us’, ‘I’ve Got A Feeling’, ‘Oh! Darling’, ‘One After 909’, ‘Jazz Piano Song’ (McCartney-Starkey), ‘Across The Universe’, ‘Dig A Pony’, ‘Suzy Parker’[als Suzy’s Parlor] (Lennon-McCartney-Harrison-Starkey), ‘I Me Mine’, ‘For You Blue’, ‘Besame Mucho’(Valazquez-Skylar), ‘Octopus’s Garden’, ‘You Really Got A Hold On Me’ (Robinson), ‘The Long And Winding Road’, ‘Shake, Rattle And Roll’, ‘Kansas City/ Miss Ann/ Lawdy Miss Clawdy’ (Leiber-Stoller/Dolphy/Price), ‘Dig It’ en ‘Let It Be’.
