Er is weinig meer indrukwekkend in de popmuziek dan een 67-jarige muzikant die bijna drie uur buiten optreedt op een koele avond in maart, terwijl hij zo’n 35 nummers speelt. Voor bijna iedere artiest zou dat een hoogtepunt in diens carrière zijn.
Het enige dat misschien nog meer indruk maakte na afloop van dat concert was dat men zich realiseerde dat, zonder veel problemen en met dezelfde kwaliteit, Paul McCartney nog zo’n fantastische set van hetzelfde aantal nummers had kunnen neerzetten met nummers van The Beatles, Wings en zijn soloprojecten, waar hij nog niet aan toegekomen was: ‘She Loves You’, ‘Can’t Buy Me Love’, ‘I Want To Hold Your Hand’, ‘Getting Better’, ‘She’s Leaving Home’, ‘Maybe I’m Amazed’, ‘Hi, Hi, Hi’, etc. 
Zoals verwacht opende hij het concert van dinsdag met ‘Venus and Mars Rock Show’ met daarin de regel over ‘rock’n’roll at the Hollywood Bowl’. De rest was een reis door bijna een halve eeuw van de meest duurzame rockmuziek die ooit werd geschreven. En dat is slechts zijn aandeel daarin, ook al gaf hij ook de eer aan overleden collega’s John Lennon — met ‘A Day in the Life’ en ‘Give Peace A Chance’ — en George Harrison, met zijn versie van ‘Something’, dat van luchtig naar erg ontroerend ging, iets wat McCartney zonder moeite kan doen.
Alleen Ringo Starr werd niet genoemd gedurende de avond, maar hij was aanwezig via de oude clips die als achtergrond dienden voor verschillende liedjes en tevens tijdens het programma voor het begin van het concert op de grote videoschermen naast het podium van de Bowl.
McCartney’s fantastische vierkoppige band creëerde op geweldige wijze het geluid van de verschillende oude nummers. Alleen enkele strijk- en blaaspartijen die werden toegekend aan het keyboard van Paul Wickens waren teleurstellend in nummers als ‘Eleanor Rigby’, ‘Lady Madonna’, ‘Got To Get You Into My Life’ en ‘Yesterday’.
Als Paul McCartney niet eens blazers en strijkers in Hollywood kan laten komen, wie kan dat dan wel?
De ster van de show was relaxed als altijd en relativeerde daarmee zijn onmenselijke muzikale prestaties. En zelfs al was het niet spontaan, zijn korte pauze aan het begin van de show, toen hij een stap terugdeed van de microfoon en de Bowl rondkeek om het allemaal in zich op te nemen, was vanuit het hart. De Fab Four speelden 45 jaar geleden op exact dezelfde plek.
De set was duidelijk meer gericht op het ‘grote publiek’ dan zijn bijzondere optreden vorig jaar bij het Coachella Music & Arts Festival. Tevens speelde hij enkele nummers die hij volgens eigen zeggen nooit eerder in de Verenigde Staten had gespeeld: ‘Nineteen-Hundred and Eighty-Five’ van het album ‘Band on the Run’ en ‘Ob-La-Di, Ob-La-Da’ van The Beatles.
Dat paste perfect bij Hollywood’s publiek, dat bestond uit oude Beatles fans die hun jeugd opnieuw beleefden naast een grote hoeveelheid jongeren met McCartney en The Beatles tussen hen in.
Advies voor de fans van de show van vanavond in de Bowl: Kom ruim op tijd. De show van dinsdag begon 45 minuten later dan de geplande tijd van 19.30 uur, voornamelijk omdat de 18.000 concertgangers hun kaartje handmatig moesten laten stempelen door veel te weinig personeel. ‘Let ‘Em In’.
Set list:
1. Venus and Mars Rock Show
2. Jet
3. All My Loving
4. Feel Like Letting Go
5. Got to Get You Into My Life
6. Highway (The Fireman)
7. Let Me Roll It
8. Foxey Lady (snippet)
9. The Long and Winding Road
10. Nineteen-Hundred and Eighty Five
11. Everything’s Fine
12. My Love
13. I’m Looking Through You
14. Two Of Us
15. Here Today
16. Dance Tonight
17. Mrs. Vanderbilt
18. Eleanor Rigby
19. Something
20. Sing the Changes (Fireman)
21. Band on the Run
22. Ob-La-Di, Ob-La-Da
23. Back in the USSR
24. I’ve Got a Feeling
25. Paperback Writer
26. A Day in the Life
27. Give Peace a Chance
28. Let It Be
29. Live and Let Die
30. Hey Jude
TOEGIFTEN:
31. Day Tripper
32. Lady Madona
33. Get Back
34. Yesterday
35. Helter Skelter
36. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (Reprise)
37. The End
(Bron: latimesblogs.latimes.com)
(Vert.: Ellen Clement)
