Op 24 maart j.l ben ik samen met mijn dochter naar de opening van het Internationaal Filmfestival in Breda geweest. Ik woon in deze stad dus het was een thuiswedstrijd.
De openingsfilm van het festival was Nowhere Boy en als grote Beatlesfan moest ik daar natuurlijk bij zijn.
Bovendien loop je niet zo vaak over de rode (in dit geval) roze loper de bioscoop binnen.
Ook werd er volop gefotografeerd door de nationale pers, dit vanwege de BNners die er natuurlijk ook waren.
We hebben Marielle Bastiaansen, Maartje van Weegen, Jan Rot, Christoff Haddad (Nick uit GTST ja ja) en Minister Plasterk rond zien lopen.
Eenmaal binnen kregen we champagne.
Na de nodige toespraken begon de film met de eerste tune uit A Hard Days Night.
Hoewel wij als Beatlesfans het verhaal kennen was het toch boeiend te zien welke strijd John leverde tussen aan de ene kant zijn tante Mimi die hem een liefdevol gezinsleven gaf en aan de andere kant zijn moeder die graag feestte met haar zoon. Lang leve de lol.
Julia kwam over als een moeder die haar zoon adoreerde, ze leek wel verliefd op hem, terwijl Mimi de vrouw was die met beide benen op de grond stond. Zij hield ook veel van John.
De dood van zijn oom George kwam hard aan. Hij valt na een stoeipartij met John neer in de gang en overlijdt in het ziekenhuis. John voelt zich daar erg schuldig over.
Na een feestje bij zijn moeder ter ere van zijn verjaardag krijgt hij een woordenwisseling met zijn moeder en vraagt naar zijn echte vader.
Julia vertelt dat Alf altijd op zee was en haar achterliet met John en zij het maar moest uitzoeken. Ook vertelde zij dat Mimi John van haar had gestolen.
Daarop rende John woedend naar zijn tante met zijn moeder achter hem aan.
Het is muisstil in de zaal als Mimi uitlegt waarom John op 5 jarige leeftijd bij haar kwam. Een emotionele scene volgt. Mijn dochter Linda (geen echte Beatlesfan) houdt het niet droog.
Na deze uitbarsting gaat het beter tussen Mimi en Julia en nadat ze samen gezellig aan de thee hebben gezeten gaat Julia naar huis en wordt doodgereden.
Een enorme klap vanuit het niets maakt een einde aan haar leven.
Na de begrafenis krijgen Paul en John nog een flinke ruzie, waarin John Paul tegen de grond slaat.
Maar ook dat kwam natuurlijk weer goed.
Paul wordt neer gezet als een schattig knulletje, maar eentje die al direct laat weten hoe hij in elkaar zit en John af en toe op zijn plaats zet.
John had wel ontzag voor hem. George kwam heel even in beeld toen hij voorgesteld werd aan de rest van de band.
De optredens van The Quarrymen zijn ook erg goed
De film eindigt met het vertrek van John naar Hamburg.
Tijdens de aftiteling hoor je Mother. Ik vind dit een prachtig nummer.
Al met al vind ik persoonlijk deze film een aanrader. Zeker voor de Beatlesfans.
Linda en ik hebben erg genoten en zijn van plan om hem nog eens te gaan zien.
En natuurlijk is het leuk om eens een avondje tussen bekende Nederlanders rond te lopen. Dat gebeurt niet iedere dag.
Na afloop was er een party met een goede band
(Met dank aan: Ria van der Spek en Linda Helmer)
