Met enige scepsis betreed ik het ‘grootste theater van Nederland’. Ik hoop even de hymne van Pennywise te gaan horen, maar gescoord wordt er niet in deze miniarena. Van Wolfswinkel is verkocht aan FC Utrecht en het veld staat vandaag vol oudere jongeren en zich jong voelende beginnende bejaarden, soms met hun (klein)kinderen. Paul McCartney komt weer eens in Nederland langs en dat mogen we weten.
John riep ooit dat ze populairder waren dan Jezus Christus, voor deze mensen is Paul gewoon God. De fans rond me heen op het veld in De Gelredome hebben minder lang getwijfeld of ze naar de enige overgebleven relevante Beatle af zouden reizen. Hoe je het went of keert, Paul McCartney is een monument in de popmuziek, een icoon en, samen met John Lennon, en in mindere mate ook George Harrison, verantwoordelijk voor de grootste revolutie ooit in de popwereld. De jaren zestig werden niet gedomineerd door The Rolling Stones, Elvis Presley of de opkomst van de zwarte soulsterren. Lennon & McCartney maakten de dienst uit en wisselden bijna jaarlijks als ware kameleons van stijl, uiterlijk en impact. Vele popsterren zijn tot op de dag van vandaag schatplichtig aan de goed geconserveerd gebleven 67-jarige popster.
Toch voel ik me eerder een kind van John Lennon. Iemand die de oren spitst als ze nog ergens een onuitgebracht nummer van onder zijn witte Imagine-piano hebben gevist. Iemand die amper reageert als McCartney weer een nieuw album heeft gemaakt. Dat is waarschijnlijk ingegeven door songs als Mull Of Kintyre, dat gedoe met die vrouwen sinds de dood van Linda en, hoe oprecht en nuttig ook, die roep om een vegetarische dag in de week. Dat is uiteraard totaal het verkeerde uitgangspunt om een marathonshow van McCartney in te gaan.
Hoe snel krijgt de man mij om? Rond kwart over acht komt er eindelijk een eind aan de vreselijke muziek die de beelden over Paul en Liverpool begeleiden. Magical Mystery Tour wordt ingezet, McCartney zingt Satisfaction Guarenteed en zo is het ook. Het wat mindere geluid tijdens deze opener wordt razendsnel beter en is eigenlijk al vanaf het tweede nummer, het luchtige, maar pakkende Drive My Car, opnieuw van The Beatles, opgesierd met filmpjes van The Fab Four op het grote scherm erachter, heel acceptabel. De set van ruim tweeënhalf uur bevat een knappe doorsnede van het werk van de lieve Beatle met The The Beatles en de zanger die solo, met Wings en zowaar ook nog een enkele keer met The Fireman, een aantal hoogst memorabele song schreef. Hij brengt ze met verve, met een stem waarin alleen het hoog soms net iets minder hoog reikt, maar die verder klinkt als een man in een perfecte conditie en vol goede zin.
McCartney heeft in de meeste songs van The Beatles (22 stuks van de in totaal 35) dat karakteristieke kleine basgitaartje omhangen. Soms krijgt hij een elektrische of een akoestische gitaar aangereikt. Met die laatste zorgt hij met een soloversie van Blackbird voor het eerste moment van kippenvel. Ook de songs achter de piano blijken steeds net iets meer gevoel te bezitten. Let It Be krijgt uiteindelijk de mooiste uitvoering van de avond, al komt het op een ooit door George Harrison aan Paul gegeven ukelele ingezette Something (een song van George) ook een heel eind in de buurt. Massaal zingt het publiek mee, maar dat doet het die avond wel vaker. Bij Hey Jude is dat gepast en meer dan terecht (de voetbalsjaaltjes van Liverpool en Everton zwaaien gebroederlijk naast elkaar in het publiek, daar kunnen voetbalsupporters dus een voorbeeld aan nemen), maar of A Day In The Life (met een herstart die bewijst dat alles in Arnhem live is) nu ooit als meezinger is geschreven, ik betwijfel het.
Veel dichter bij knappe uitvoeringen van songs van The Beatles door een nog levend Beatles-lid kunnen we helaas nooit meer komen. In die zin blijft dit een memorabele avond. McCartney spreekt regelmatig in onze eigen taal toe (‘get is goed gier te sijn’) en dat is sympathiek. Ook de odes aan Linda (My Love) en vriend John, hoewel met een minder sterk nummer (Here Today) klinken oprecht, en opvallend blijven ook de versies van Give Peace A Chance (van John) en Foxy Lady (van Jimi Hendrix, die ooit twee dagen na Sgt. Pepper de band van Paul in Londen eerder met een cover van dat nummer). Live And Let Die zorgt dan nog voor wat binnenvuurwerk (letterlijk, gelukkig hing er geen kerstversiering), maar Paul had beter een paar blazers meegebracht, waardoor de toetsenist geen saxofoonsolo’s uit zijn keyboard had hoeven toveren.
Toch is het ook lovenswaardig dat McCartney bewust kiest voor een kleine 5-mansband (inclusief zichzelf) waarmeehij het echte bandjesgevoel heeft. Dat hij de leden op het eind terecht groots bedankt is terecht, al blijft het vreemd dat hij ze niet persoonlijk voorstelt.
Tegen elven gaat iedereen voldaan de Arnhemse motregen tegemoet. Maar niet nadat Paul zijn plectrum nog aan de jongeman overhandigt die met het volgende spandoek in het publiek stond: ‘Ik ruil mijn vriendin in voor een plectrum!’ Als dat maar weer niet te veel alimentatie gaat kosten later…
(Bron: oor.nl - Willem Jongeneelen / fotografie: Rob Verhorst)
