Het stripverhaal hebben zich ontpopt tot een van de meest boeiende media om de geschiedenis in te vertellen. Maar het is niet gemakkelijk om het verhaal van The Beatles, een van de grootste bands in de geschiedenis van de Rock and Roll tot in detail weer te geven. Jason Quinn, de auteur van 'Steve Jobs: Genius by Design', doet een heel goede poging. Dit boek verdient lof omdat het speciale aandacht besteedt aan de liefde die The Beatles voor muziek hadden.
'The Beatles: All Our Yesterdays’ (Uitgeverij Campfire) schetst de opvoeding, de adolescentie en de weg naar het onvermijdelijke sterrendom van John Lennon, George Harrison, Paul McCartney en Ringo Starr. Het is alsof je via een tijdmachine in de steegjes van Liverpool en de beruchte steegjes van Hamburg terechtkomt, in de dagen van onvoorwaardelijke vriendschap. Het boek is verdeeld in vier hoofdstukken en het verhaal eindigt in 1962. Quinn beschrijft hun grenzeloze enthousiasme voor muziek. Hij nam ook kleine incidenten in het boek op, zoals over de mondharmonica die Lennon stal in een muziekwinkel in Arnhem en over de plaat van The Coasters die Harrison van een vriend stal.
Maar het begint allemaal met de revolutie die Elvis Presley in 1956 in Europa ontketende. Dat was een openbaring voor de jonge John, die een groep wilde vormen en net zo goed als The King wilde worden. Elvis’ naar achteren gekamd haar en zijn op bladzijde 5 getekende 'Let's twist’-houding geven dat tijdperk mooi weer. Het is fascinerend om te lezen hoe prachtig de auteur de media beschrijft die jongeren in die tijd verenigden: transistorradio’s en muziektijdschriften. Als John 'Hartbreak Hotel' op de radio hoorde, las Paul iets over het lied in een tijdschrift. Maar Quinn's kwaliteiten komen pas echt tot hun recht met de karakterschets van Stuart Sutcliffe - de kunstenaar-vriend van Lennon - die werd overgehaald om basgitaar te spelen. De band had een bassist nodig, anders werd een contract voor optredens verbroken. Hij is de knappe jongen met een zacht karakter waarvoor vrouwen vielen. De originele bassist van de band zal worden herinnerd om zijn offers en zijn aanpassingsvermogen. Hij hield van kunst, maar vond Lennon's vriendschap veel belangrijker. Hij verkocht een van zijn schilderijen om een basgitaar te kunnen kopen, waarop hij niet eens kon spelen. Sutcliffe's liefdesverhaal met fotograaf Astrid Kirchherr is een wat erg zoete sub-plot. Sutcliffe stierf op 21-jarige leeftijd aan een aneurysma. Het boek duikt diep in de details van het concert dat The Beatles gaven op de dag dat hij stierf. Lennon speelde weer de clown op het podium om zijn verdriet te verbergen, terwijl Astrid een moeilijke tijd had te accepteren dat haar geliefde 'Stu’ er niet meer was.
De details over de instrumenten die de band gebruikte zal de belangstelling van jongeren en muzikanten opwekken. De Gallotone Champion (gebruikt door Lennon) en Edmong Toledo (Harrison) zijn zonder meer antieke gitaren. Over het algemeen is het stripverhaal goed leesbaar, alleen de illustraties (van Lalit Kumar Sharma) hadden beter gekund. De huidige generatie zal de gezichten van The Beatles in het stripverhaal niet meteen herkennen, omdat zij nog niet de beroemde kapsels hadden die zij later zouden krijgen.
(Bron: mid-day.com)
(Vert: Aad Kuling)
