Een CD  uit 1997 met songs uit de periode van de opnames voor de witte dubbelelpee.

Track één. Hey Jude. Een heel lieflijke versie. Paul op het linker kanaal en heel lang  op het rechter kanaal een akoestische gitaar. Later valt ook het drumstel in en de piano. Links  alleen de zang van Paul en rechts dus de muziek, echt ouderwetse sinaasappelstereo. Paul gaat in deze demo helemaal uit zijn dak.  Rechts hoor je heel in de verte ook de achtergrondzang van John, Ringo en George.

Track twee. Dear Prudence. Instrumentaal verschilt het hier en daar iets van de elpee versie. De achtergrondzang is hier veel indrukwekkender en ontzagwekkender dan op de elpee. Waanzinnig mooi gewoon.  Niets meer aan doen zou je zeggen…

Track drie. Blackbird. Wat tromgeroffel en stemmen van de gitaren en dan val je half in het nummer. Daarna wat overleg tussen George Martin en wat inspelen door Paul. Bij een speelduur van één minuut en vier seconden breekt het plotseling af.

Track vier. Medley Blackbird/Congratulations. Eerst wat overleg door George Martin en Paul. Ze maken er een soort langzame tapdansversie van. In hetzelfde akkoordenschema gaat Paul over in Congratulations om heel snel daarna weer vloeiend weer over te gaan naar Blackbird. Het duurt al met al één minuut en zeventien seconden.

Track vijf. Blackbird. Paul die aan het oefenen is op het intro. Hij begint een paar keer opnieuw. Wel lijkt hij het al behoorlijk ‘op de rit’ te hebben. Een versie van twee minuten en 45 seconden.

Track zes. Blackbird & Studio Talk. Hier staat het nummer qua akkoordengrepen nog wat in de kinderschoen. Paul, John en George Martin overleggen over het geluid. John vindt het in deze setting ‘boring’, slaapverwekkend.

Track zeven. Studio Talk & Helter Skelter. George Martin en John praten over eekhoorns, Gad Save The Queen en Tom en Jerry. Op de achtergrond speelt Paul een akoestische versie van wat een van de meest hardrockachtige nummers van The Beatles zal worden. Halverwege wordt de conversatie weggedraaid en komt Paul op de voorgrond. Het duurt al met al twee minuten en negen seconden.

Track acht. Medley: Gone Tomorrow Here Today / Blackbird. John heeft een gesprekje (heel waarschijnlijk met Dick James) terwijl Paul het nummer Gone Tomorrow Here Today speelt. Al gauw is het gesprek over en horen we alleen dit nummer dat erg aan de nummers van Donovan doet denken. Hij gaat vloeiend over op Blackbird, dat nog veel fout aangeslagen akkoorden bevat. Zo veel zelfs dat Paul opnieuw moet beginnen. Jammer is dat het afbreekt wanneer hij net goed op gang lijkt te komen.

Track negen. Talking. John en Yoko hebben een gesprekje. Ze hebben het erover hoe ze de koffie willen hebben. Paul zit er doorheen te schreeuwen en zijn gitaar te stemmen.  Hij speelt nog een paar noten van Blackbird en dan begint John ook zijn gitaar te stemmen. Hij krijgt het maar niet goed.

Track tien.  Blackbird.  Paul maakt zijn eigen nummer een beetje belachelijk. Verder bespreken Paul en John hoe het nummer in elkaar moet zitten. Al heel snel maken ze er een potje van. Ze zijn duidelijk nog aan het zoeken naar het juiste akkoordenschema. Er zit een heel hoog gitaarpingeltje door het nummer heen dat er later geheel uit verdwenen is.

Track elf. Blackbird. Paul speelt het iets langzamer dan op de witte dubbelelpee. Het klinkt alsof hij het nu klaar heeft om definitief te gaan opnemen. Vanaf het stemmen tot en met het slotakkoord duurt het echter slechts 27 seconden.

Track twaalf. Mother Nature’s Son. Eerst een paar akkoorden om te starten. Paul en George Martin  praten over een strijkkwartet en over een regengeluid als dekoratie. John praat vanuit de controlekamer tegen Paul. Dan wat stemmen, je herkent de melodie en net wanneer Paul begint met zingen breekt het abrupt af.

Track dertien. Blackbird. Enkele keren fout ingezet en tussendoor nog stemmen. Paul Heeft het opeen over ‘broken busicuits’ in plaats van broken Wings. Verder probeert hij weer zijn Amerikaanse accent op te zetten. Het fragment duurt een minuut en 50 seconden.

Track veertien. Blackbird. Al met al een steeds ietwat langer aangehouden  en meer vertraagde zangpartij. Regelmatig stopt Paul even als hij de draad kwijt is, of niet tevreden is over een gespeeld akkoord. Verder kuchen en dan stopt de band gewoon even en dit gaat zo even door. Hij is duidelijk nog flink aan het oefenen. Opeens zit iemand er op een piano doorheen mee te pingelen. Paul lacht en lijkt het wel te waarderen. Deze track duurt al met al vier minuten en 47 seconden.

Track vijftien. Blackbird. Een versie vol met fouten en zogenaamde ‘witjes’. We vallen midden in het nummer, ondanks dat er eerst iets duidelijk op een tafel wordt neergezet en er ondanks dat er moet worden gestemd. George Martin laat uit de controlekamer weten dat je nog zeker niet ‘je dat’ is. Een opname van  één minuut en 46 seconden.

Track zestien. Blackbird. Alweer een oefensessie. Er zitten nogal verschillen in qua luidheid. De band wordt opnieuw gestart en dan klinkt het opvallend holler. Bij een speelduur van één minuut en 47 seconden breekt het abrupt af.

Track zeventien. Blackbird. Je hoort dat het een oefenversie is, maar er ontbreekt heel weinig aan.  Bij een speelduur van 40 seconden gaat Paul tekstueel in de fout en hij besluit een pauze te nemen. Dan hoor je ook allerlei studiogeluiden en zelfs een praatje met John tot aan de speelduur van één minuut en 50 seconden.

Track achttien. Blackbird. Het begin doet meer aan Revolution No 9. denken, compleet met flarden muziek en overleg met George Martin en een zwaar aangezet hammondorgel.

Track negentien. Blackbird.  Nu is het wel weer herkenbaar als Blacbird, maar Paul zet wel tot drie keer verkeerd in en wanneer hij met de zang begonnen is verslikt hij zich ook nog eens en moet hij verschrikkelijk hoesten. Later gaat hij weer met akkoordenschema in de fout.

Track twintig. Blackbird. Iets sneller gespeeld dan alle voorgaande versies. Overtuigender ook. Paul overlegt met George Martin wat die ervan vindt. Het antwoord vanuit de controlekamer is helaas niet te verstaan. Volgens Paul is het nu een kwestie van opnemen. Hij ziet geen reden meer om het nog langer uit te stellen. Een track van slechts 56 seconden.

Track 21. Dear Prudence.  Het lijkt wel heel erg veel op de bekende elpeeversie. Ik merk tenminste geen verschil. Niets mis mee, een prima nummer, maar om het nu op een bootleg te zetten? Ja toch, helemaal aan het eind  is nog wat tromgeroffel, applaus  en een wild slotakkoord te horen. Tevens geeft John nog een kort commentaar op de opname. Iets dat blijkbaar van de definitieve elpeeversie is afgesneden. Een track derhalve, van drie minuten en 48 seconden.

Conclusie. Ja, wat moeten we nu met deze CD? Om hem een absolute must te noemen gaat wat ver. Het fragment Gone Tomorrow Here Today is nu niet zo waanzinnig sterk dat het rechtvaardigt het met wat ander materiaal, betreffende de witte dubbele elpee, tot een hele CD uit te smeren. Bovendien is maar liefst veertien keer Blackbird mijns inziens iets teveel van het goede.