Twee jaar na de Rolling Stones wist Jan Smeets opnieuw een monument uit de Sixties naar Pinkpop te halen. Niemand minder dan Sir Paul McCartney mocht het festival in Landgraaf zondagavond afsluiten. Na een dag vol buien en geploeter door de modder, en na een opwarmer van formaat - wie had dat in de jaren 80 durven zeggen over Lionel Richie - was het de ex-Beatle die de kers op de Pinkpop-taart zette.
Maar eerst dus Lionel Richie. Voor de Argentijn Messi voetbalschoenen aantrok de bekendste Lionel ter wereld, en voor Adele haar plaat '25' uitbracht de zanger van de bekendste begroeting 'Hello', pakte op Pinkpop uit met een goede mix van funky nummers en tegelplakkers. Waar bij Major Lazor door sommigen de vergelijking werd gemaakt met een chirofuif, werd bij Richie gedanst als ware het een trouwfeest. De Amerikaanse popzanger heeft de ene openingsdans na de andere geschreven ('Endless Love', 'Say You Say Me', 'Stuck on You',...), maar wisselde zoals gezegd die slows af met nummers waarbij het moeilijk was om de benen stil te houden ('Dancing on the Ceiling', 'All Night Long', 'Brick House',...)
Wat opviel was dat Richie zijn microfoon vaak nogal ver van zijn kenmerkende snor hield. Daardoor was hij soms wat moeilijk verstaanbaar. Maar wat iedereen verstond, was de tekst van 'Hello'. Die, en de woorden van 'We are the World', werden door de hele weide luidkeels meegezongen.
Opa achter de piano
Voor minstens evenveel meezingmomenten zorgde Paul McCartney, al moesten de fans wel een kwartiertje langer wachten dan voorzien. Sir Macca leek te treuzelen tot de regenbui was overgetrokken maar betrad omstreeks 22 uur uiteindelijk toch het podium, dat ondertussen uitkeek op een kleurenpalet aan regenponcho's.
Macca zelf was ook in een Pinkpop-bui, hij en de rest van zijn band hadden een roze roos opgespeld. McCartney zette de toon met 'A Hard Day's Night', meteen een Beatles-nummer. Zijn Beatles-verleden kwam niet alleen tot uiting via de setlist, ook foto's van de Beatlemania en zijn reeds overleden ex-collega's werden geprojecteerd doorheen het optreden. Nadat hij onder meer had stilgestaan bij de levens van George Harrison en John Lennon - wat een mooie, ingetogen versie van 'Give Peace A Chance!' - wist hij telkens de sfeer er weer in te brengen met uptempo nummers als 'Lady Madonna' en 'Ob-La-Di Ob-La-Da'.
Voor wie het vergeten was: McCartney is niet alleen een steengoed liedjesschrijver, hij bespeelt ook verschillende instrumenten. Zo demonstreerde hij meermaals zijn soleerkunsten op zijn rode gitaar versierd met kinderen van alle rassen die samen juichen - de sixties weet u wel - en zette hij zich achter de piano voor onder andere 'My Valentine' en 'Let it be'. De bassgitaar haalde hij onder meer boven voor 'Being for the Benefit of Mr. Kite' en voor 'Something' kwam er zelfs een ukelele aan te pas.
Toch is ook McCartney maar een mens, en op 73-jarige leeftijd kan het dan wel al eens gebeuren dat de stem het soms eens even laat afweten. Dat gebeurde tijdens dit optreden vooral wanneer McCartney het publiek toesprak. Maar net daarom klonk het ook oprecht, als een grootvader die uit een boek van anekdotes vertelt aan zijn kleinkinderen.
Aan het eind van de set kreeg het publiek zowaar een Rammstein-moment te zien van McCartney toen hij 'Live and Let Die' bracht met heel wat vlammen en vuurwerk erbij, om tot slot vlak voor de vijf (!) bisnummers de meer dan 70.000 festivalgangers "La la la lalala lalala, Hey Jude" nog te laten meebrullen.
Kortom, ondanks gevestigde festivalacts als de Red Hot Chili Peppers en Rammstein, en ondanks enkele geslaagde optredens van jongere bands als The Sore Losers en Balthazar - toch nog even chauvinistisch blijven - is de leuze van Pinkpop 2016: Rule McCartney, McCartney rules Pinkpop!
(Bron: hbvl – 13 juni 2016)