New York, 8 december 1980. Ik was 9 jaar en had eigenlijk nog nooit echt van de Beatles gehoord. Maar het nieuws van John Lennon’s overlijden ging niet stilletjes aan me voorbij. Ik herinner me nog altijd de journaaluitzending waarin verslag werd gedaan van de zinloze moord. Ik herinner me de beelden vanuit Central Park, waar duizenden mensen voor ‘Give Peace A Chance’ stonden te zingen, met tranen in de ogen, kaarsen in de handen en bloemen voor de voeten. Het was een schok die zijn weerga niet kende. De zinloosheid ten top. Het verdriet om een man die de wereld had verrijkt met zijn muziek en zijn boodschap. Doodgeschoten omdat een geesteszieke zijn roem niet kon verdragen. John Lennon, die zijn muzikale passie volgde en daar toevallig heel erg beroemd mee werd. Hoe triest kan het zijn.

 

Lennon’s dood wakkerde bij mij de passie aan voor de Beatles. Is zijn overlijden toch nog ergens goed voor geweest. Het heeft me vele, vele uren plezier opgeleverd. En ik durf ook wel te zeggen dat het me een beter mens heeft gemaakt. De positieve energie die de Beatles als groep, maar ook als individu, hebben uitgedragen is ook een stukje van mezelf geworden. Ik geloof niet dat ik een slecht mens geweest zou zijn zonder de Beatles, maar ze hebben me tot nadenken gezet en hebben me (nog meer) mooie momenten in het leven gegeven. Allemaal mede dankzij John Lennon, die deze waardevolle invloeden heeft moeten bekopen met een laffe en volstrekt onnodige dood.

 

Parijs, 7 januari 2015. Ik had eigenlijk nooit zo van Charlie Hebdo gehoord. Maar het nieuws van de aanslagen op de cartoonisten ging niet stilletjes aan me voorbij. De walgelijke beelden van de agent die als een koe aan de slachtbank wordt doodgeschoten. Het nieuws, de beelden en de spanning van de achtervolging van de daders en de gijzelingsacties die erop volgden. Het zijn beelden en indrukken die nog lang blijven hangen vrees ik. Net als de gevolgen ervan. De nabestaanden van de overledenen zullen de pijn en het verlies van hun dierbaren de rest van hun leven blijven voelen. En deze terreurdaden zetten de verhoudingen tussen de westerse wereld en de moslim gemeenschap meer dan ooit op scherp. En dat alleen maar omdat we in onze eigen waarheid wensen te geloven en daarbij de mening van anderen niet kunnen en willen dulden. Het is de prijs geworden die onze vrijheid van meningsuiting heden ten dage opeist. Nodeloos, triest, geen woorden voor.

 

John Lennon’s werk is nog meer nodig geworden dan voorheen. In wordt het lied door duizenden protestanten tegen terreur meegezongen en toegejuicht. Kippenvel. John Lennon schreef ‘Imagine’ toen hij zo’n dertig jaar oud was. Misschien in een naïeve leeftijdsfase, maar niet minder oprecht en gemeend. En niet wetende dat de tekst en de boodschap bijna 45 jaar na dato actueler is dan ooit. Het zal hem trots hebben gemaakt maar het zal hem ook ontstellend hard hebben geraakt. Zijn doelstelling om de wereld enigszins vredelievender te maken voelt verder weg dan ooit. En alleen God, Allah, Boeddha, Krishna of wat dan ook, weet hoe vaak ‘Imagine’ in de toekomst nog nodig zal zijn… Met die intentie zal John Lennon het zeker weten nooit geschreven hebben.

 

We moeten nu tegen wil en dank constateren dat John Lennon’s ster wederom rijzende is. De man die ik zo graag op een voetstuk plaats maar nu weer aan populariteit wint om de verkeerde redenen. Hij zal de omgekomen Charlie Hebdo medewerkers op hebben gewacht aan de poorten van het hiernamaals, hoofdschuddend en met tranen in de ogen. Hij zal zijn handen, die ‘Imagine’ hebben gespeeld op zijn idyllische witte vleugel, naar ze uitgestoken hebben met de woorden: ‘Je suis Lennon, helaas nog altijd zo beroemd als destijds’.

 

 

 

Mijn Beatles voornemen is om Ringo de Fab van 2015 te laten worden.

Ringo kan al vanaf het begin bij mij niet meer stuk. Hij is echt BRILJANT.

Ga maar na. De drie gitaristen konden elkaar vertellen en voordoen welke akkoorden zij moesten aanslaan. Voorbeelden te over op diverse bootlegs. 

 

Ringo moest altijd zelf het tempo, de roffels op de snaardrum en\of Hi-hat zelf verzinnen. Dat betekent dat Ringo een uitstekend gehoor had voor melodie maar ook precies wist waar en wanneer het ingetogen, snel of langzaam moest zijn. Luister maar eens naar Ticket To Ride, Tomorow Never Knows en last but not least. 

A Day in the Live. Maar naar welke song je ook luistert,  het drumwerk is zo solide en knap gedaan dat het niet verwonderlijk is dat John  Ringo de allerbeste drummer vond. Terecht dat onze Ringo nu een plaats krijgt in The Hall off Fame. 

 

Ik heb de opkomst van de Fab bewust meegemaakt en als je er nu zo op terug kijkt hebben zich in mijn beleving Bizarre maar nog meer briljante gebeurtenissen voorgedaan. De meesten wist ik pas jaren later maar een die wel uit de jaren zestig stamt is deze. 

 

Alle muziek van The Beatles bestond uit drie gitaren en de drum. 

Prima, tot dan toe briljant. Tot dat ik voor het eerst Got to Get You into My Live hoorde. Het begon al direct met hoorngeschal.

Gatver de gatver, dacht ik toen welgemeend, let wel het waren de jaren zestig hé.

 

Dit was nooit vertoond. Dit zijn mijn helden niet meer enz enz .

Ze verloochenen hun afkomst, krijgen kapsones en meer van dat moois.

Niet wetende dat juist deze muzikale veranderingen baanbrekend en grensverleggend zouden zijn.

 

Niet veel later kwam Penny Lane met de overbekende piccolo. Vond ik briljant.

Ja ,het kon snel gaan in die tijd. En zo zijn er meer van dit soort gebeurtenissen die ik toen bizar vond en nu briljant. 

Wat ik altijd bizar zal blijven  vinden is, dat die drie lafbekken Brian Epstein het vuile werk lieten opknappen door Pete Best de zak te geven.

 

Nog een briljant voorbeeld uit de jaren zestig waar ik nu nog van kan genieten.

Nowhere Man op Rubber Soul. Begint rustig en op 48 sec. komt er een klein gitaarsolootje die in toonhoogte omlaag gaat en dan in de 62e seconde komt er opeens een hele  hoge ping uit de snarenkast. BRILJANT, nu nog zou ik willen weten wie dat verzonnen heeft. John zelf,of Paul, ik denk de laatste.

 

Paul heeft wel meer Briljante hoogstandjes gehad. Tijdens maar ook na zijn Beatles periode. Denk aan Flaming Pie. 

Briljant was zijn Pepper idee, maar ook zijn bemoeienis met de Pepper hoes en wat dacht je van de Abbey Road Hoes.

 

Nu we het toch over Abbey Road hebben. Ongelofelijk Bizar vind ik dat ook nu na de remastering van het hele oeuvre de kwaliteit van het album Abbey Road nog steeds niet optimaal is. De ruis die het album jaren lang ontsierde zit er nog steeds in, weliswaar minder maar toch. 

 

En zo zou ik nog veel meer Bizarre en Briljante voorbeelden kunnen aanhalen, maar jullie hebben vast zelf andere en betere momenten voorhanden.

 

In mijn vorige column beloofde ik het verslag van Har van Fulpen over zijn belevenissen tijdens het bezoek van de Fab Four in Nederland.

Dit deed hij in The Beatles show op de zeezender Veronica februari 1974.

Ik heb er wat overtollige muziek en informatie uitgeknipt en Har klinkt echt zo.

 

 

Maar als toetje heb ik er een uniek spotje van Paul voor geplakt. Iemand heeft op een gegeven moment Paul een microfoon onder zijn neus geduwd met de opdracht een leuk spotje over Radio Veronica te produceren. Je hoort dat Paul ter plekke iets verzint over een nieuwe Veronica manager, complete onzin natuurlijk. 

 

Even met Adje Bouwman gebeld, waar wanneer en door wie is dit opgenomen.

Na het beluisteren zei Ad: geeeeeeen idee. Hij schaarde het onder het 

Veronicaanse fenomeen "Daar heb je er weer een" ofwel, men deed maar wat.

 

Ik zelf denk dat het in Blokker is opgenomen omdat Veronica de meeste kaarten van de middag voorstelling (6500 van de 7000) had opgekocht, maar dat is gissen, wel heel bizar. Maar ook wel weer briljant dat ik jullie er nu ook deelgenoot van kan maken. . Luister en huiver

 

ps: Het meest bizarre  is toch wel dat er negen Beatles platen uit de Top 2000

      zijn verdwenen. En dat mogen we ons zelf aanrekenen. 

 

 

See You Beatle People.