Sinds deze week ligt de nieuwe Paul McCartney singel ‘Hope for the future’ in de winkel.
Nou ja, ligt in de winkel…, in de virtuele bakken van iTunes dan. Eerder nog gaf Paul een sneer in de richting van U2, die hun laatste CD gratis heeft weggegeven aan alle Apple gebruikers. Met ‘words of wisdom’ zei McCartney daarover: "It was a heroic idea but people deleted it. Not such a good idea. I prefer to release records the old fashioned way." Ja ja Paul, op de ouderwetse manier… Maar voorlopig is je nieuwe singel niet meer fysiek te verkrijgen en alleen als download.
Ik vind het maar niets. En dan heb ik het nog niet eens zozeer over het liedje, alhoewel ik daar vooralsnog niet heel erg enthousiast van ben geworden. Maar het bezitten van een download vind ik geen bezit. Ik kan er niets mee. Je kunt het luisteren en dat is het dan ook. Ik wil muziek beleven, voelen, vasthouden en bekijken. En dat kan ik niet met een gedownload bestand nulletjes en eentjes.
Het zat er bij mij al vroeg in. Als peuter/kleuter zat ik op de bank met een te grote koptelefoon op mijn hoofd, een LP met kinderliedjes op de draaitafel en de openklap-hoes met vrolijke foto’s en plaatjes in mijn handen. Ik moet die hoes wel 100 uur bekeken hebben, ik kon er geen genoeg van krijgen. Datzelfde gevoel heb ik nog altijd. Ik geniet meer van muziek als ik tijdens het luisteren het boekje kan doorspitten en kan lezen wie er op welke track musiceert. Ik kan genieten van mooie foto’s van de uitvoerende of van sfeerbeelden die bij de muziek passen. Ik ben er heilig van overtuigd dat dezelfde plaat veel beter klinkt als hij uit een mooi geïllustreerde hoes komt dan wanneer hij is voorzien van ongeïnspireerd of zelfs lelijk artwork. ‘It’s all in the mind, y’know…’. Precies George, klopt als een zwerende vinger!
Wat dat betreft hebben we al veel moeten inleveren. De LP was natuurlijk een waar feest voor muziek/artwork fetisjisten zoals ik. De komst van de cd heeft dat helaas aardig om zeep geholpen. Ik herinner me nog de ronduit goedkope en afgeraffelde eerste uitgave van de Beatles cd’s. In de ‘artwork’ stond werkelijk waar helemaal niets, met uitzondering van de tracklisting die minstens drie keer vermeld stond (op de cd, op de achterkant van de doos en in het boekje). Wat een teleurstelling! En, alhoewel de cd uitgaven wat dat betreft veel verbeterd zijn de afgelopen decennia, er dreigt een tweede allesbeslissende hoes-technische kaalslag met de verdere digitalisering van de muziekverkoop. Het zijn barre tijden voor muziekliefhebbers zoals ik.
Maar gelukkig is het vinyl weer helemaal terug van weggeweest. De platenfabriek in Haarlem schijnt 24 uur per dag te draaien en zelfs daarmee niet aan de vraag naar LP’s te kunnen voldoen. Ik voel dat de altijd door mij gekoesterde LP me gaat redden. Godzijdank, er is weer Hope For The Future. Het is een kwestie van tijd en dan kan ik weer ouderwets naar de platenzaak rennen om de nieuwe singel van Paul McCartney te bemachtigen. Thuis gekomen leg ik het fonkelnieuwe plaatje op de draaitafel en ga ik ervan genieten met een bak koffie in mijn rechterhand en de schitterende singelhoes in de linkerhand. Puur genot. Tenminste, als McCartney zijn beloftes gaat waarmaken en écht weer gaat uitgeven op the old fashioned way. Ik vind het goed voornemen voor 2015 Paul!
Luc van Gaans
