1968

Dit was het jaar dat ...

1. April (4): de leider voor gelijke burgerrechten, Maarten Luther King, in Memphis wordt vermoord.
2. Mei (15): de film 2001: A Space Odyssey van regisseur Stanley Kubrick uitgebracht wordt.
3. Juni (3): Andy Warhol wordt neergeschoten door actrice Valerie Solanas.
4. Juli (31): de eerste episode van de tv serie Dad’s Army in het Verenigd Koninkrijk op het scherm komt.
5. Augustus (8): Nixon wordt genomineerd als presidentskandidaat voor de Republikeinen.
6. Oktober (31): President Johnson de bombardementen in Noord-Vietnam stopt.
7. December (21): de Apollo 8 wordt gelanceerd met aan boord de eerste man naar de maan.

De eerste finale van de “beroemdheden” (door Dave Dimartino)

LADY MADONNA

Nummer 1 in de UK en uitgebracht op 15 maart 1968 (UK) en op 18 maart 1968 (US).

Met de dood van Brian Epstein (1967) nog vers in het geheugen, zijn de individuele reisjes van de leden van de band belangrijker dan de zakelijke beslommeringen (die alleen maar heviger worden door de ellenlange opnamesessies voor het nieuwe album The White Album). De band voelde de plicht een single uit te brengen om daarmee wat vrolijkheid op de planeet te brengen in een periode van angst.

In de lente schreef Paul McCartney Lady Madonna, een song die een ode brengt aan het New Orleans van Fats Domino. Een stuk van de tekst werd ingebracht door John Lennon. De single was de laatste voor het platenlabel Parlophone/Capitol. Daarna zou alles onder de naam van Apple verschijnen. Het nummer werd afgemaakt in het vliegtuig op weg naar de maharishi in India. Het was boeiend, dat Fats Domino zelf het nummer coverde.

Het kinderrijmpje in de stijl van Monday’s Child  en Three Blind Mice (met het grappige “see how they run”) haalde de nummer 1 in de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk maar bleef steken op nummer 4 in de Verenigde Staten. In de mix speelt Ronnie Scott een saxofoonsolo. En wanneer gast-bassist Paul McCartney meewerkt onder de naam Paul Ramon (een schuilnaam, die hij al eerder had gebruikt) aan het album Brave New World van de Steve Miller Band inspireert dat Space Cowboy in Australië.

Net als de meeste kinderrijmpjes, of het nu geschreven is door Paul McCartney of niet, het pleziert altijd.

HEY JUDE

Nummer 1 in de UK en de US en uitgebracht op 30 augustus 1968 (UK) en 26 augustus 1968 (US).

Tegen de tijd dat de tweede single van het jaar 1968 van The Beatles verscheen, was de tweede Kennedy overleden, de Apple Boutique gesloten en had Ringo The Beatles verlaten.

Ogenschijnlijk door Paul McCartney geschreven voor Julian Lennon, wier ouders midden in de scheiding zaten, werd Hey Jude definitief een loflied. 7 minuten en elf seconden, tien seconden korter dan McArthur Park  van Richard Harris (dat in april uitkwam), maar zeker niet minder succesvol. Hey Jude  werd opgenomen in de Trident Studios in London in de periode van eind juli en begin augustus. Op de uiteindelijke track deed de band mee, ondersteund door een 36-man sterk orkest. De beroemde coda “Na-na-na-na-na-na-na, na-na-na-na” duurde vier minuten lang en werd er bij velen ingestampt. Twee woorden zijn in de kritiek van toepassing “Holy Crap” (“heilige stront”).


Wanneer Lennon zijn zin had gekregen was de A-kant van de nieuwe single Revolution geworden, maar dat nummer werd te langzaam bevonden en zou een plaats krijgen op het nieuwe album dat spoedig zou uitkomen, The White Album. Maar wie kon nu Hey Jude weerstaan? Het promotiefilmpje, gefilmd door Michael Lindsay-Hogg, ging op de televisie in de UK in premiére tijdens de Frost On Sunday show en een maand later werd het in de US uitgezonden tijdens de Smothers Brothers Comedy Hour. Het filmpje liet het viertal op verschillende manieren zien – vooral Paul – en er waren veel meer mensen in de studio dan ooit eerder in een studio waren gezien. Plus een orkest. Er moet daar een fantastische sfeer gehangen hebben.

Maar echt, dat einde dat akkoord…Vier akkoorden, een zestiger jaren traditie, zoals in Hey Jude, Dear Mr. Fantasy (The Traffic), Memory Of A Free Festival (David Bowie), Atlantis (Donovan).

The Beatles waren niet meer in India, maar dit was muziek die je tot extase brengt, culturele overijverigheid. Als er niet meer Beatles-muziek zou zijn verschenen zou Hey Jude een waardig afscheid zijn geweest.

(vert.: Toine Gribling)
(bron: Mojo 264 – november 2015)